Το ποδόσφαιρο έχασε τον Αγιαξ!

Ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, η βραδιά της Πέμπτης ήταν - ακόμη μία - που για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έφερε κέρδος. Μία νίκη και μία ισοπαλία σε τρεις αγώνες στην πραγματικότητα δεν το λες και τραγικό. Ωστόσο, το κέρδος που συνολικά πήρε το ποδόσφαιρό μας από αυτές τις αναμετρήσεις ήταν το ελάχιστο δυνατό. Μία νίκη, αυτή του Ολυμπιακού και τίποτε άλλο, αν θέλουμε να μιλήσουμε για κάτι το χειροπιαστό...

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε αυτή την εβδομάδα μία θέση, από την 14η στην 15η. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο που τού συνέβη. Πέντε Έλληνες ανάμεσα σε 42 ποδοσφαιριστές των τριών ελληνικών ομάδων και μάλιστα μόλις ένας ανάμεσα στους 28 των δύο «αιωνίων», το λες και «κατάρρευση». Όχι των συλλόγων, εκείνοι αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Αλλά για το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά. Και μετά ψάχνουμε να βρούμε αιτίες για την Εθνική μας...

Αν, όμως, το πράγμα λίγο το «ανοίξουμε» και μιλήσουμε συνολικά για ποδόσφαιρο και όχι για τον δικό μας μικρόκοσμο, αυτό που «πληγώνει» περισσότερο δεν έχει να κάνει με όσα έκαναν ή δεν έκαναν οι ελληνικές ομάδες στους αγώνες τους. Δεν έχει να κάνει ούτε με την εντός έδρας ήττα του Παναθηναϊκού, ούτε με την μη νίκη του ΠΑΟΚ, ούτε με τους μηδέν Έλληνες του Ολυμπιακού, που στο κάτω - κάτω νίκησε. Έχει να κάνει με τον Άγιαξ.

Διαχρονικά μιλάμε για μία από τις πιο σπουδαίες ομάδες του πλανήτη. Πρότυπο λειτουργίας για πολλά χρόνια. Μια ιστορία που κανονικά πρέπει να διδάσκεται στα αθλητικά σχολεία. Όχι απλώς και μόνο για το ποδοσφαιρικό θέαμα που κατά περιόδους έχει παρουσιάσει. Ή για τους τίτλους. Ή για τους ποδοσφαιριστές με τους οποίους έχει «γεμίσει» τον κόσμο όλο.

Ο Άγιαξ ήταν από τις πρώτες ομάδες, αν όχι η πρώτη, που άρχισε να δημιουργεί από τα θεμέλια το ποδόσφαιρο που θα παρουσιάσει. Από τις πολύ μικρές ηλικίες μέχρι τις πολύ μεγάλες, όλοι ανήκαν στην ίδια σχολή. Μια σχολή που σπάνια λάθευε, ακόμη και τις χρονιές που σε αγωνιστικό επίπεδο δεν πετύχαινε. Ακόμη και τις χρονιές που ο Άγιαξ απλώς σχεδίαζε, δεν στόχευε. Και υπήρξαν αρκετές τέτοιες. Ακόμη και τότε, όμως, είχε κέρδος. Μία «Amsterdam Arena», για παράδειγμα, κατασκευασμένη μόνο από πωλήσεις δικών του παιδιών.

Αυτός ο Άγιαξ με τον οποίο μεγαλώσαμε και ο οποίος μάς δίδαξε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς μία μπάλα και τέσσερις γραμμές, αλλά είναι μια παιδαγωγική διαδικασία, δεν υπάρχει πια. Το είχαμε αντιληφθεί από τους αγώνες με τον ΠΑΟΚ, ανεξάρτητα αν προκρίθηκε, το είδαμε και στο ματς με τον Παναθηναϊκό, ανεξάρτητα αν νίκησε ή αν ήταν καλύτερος. Μα ο Άγιαξ δεν δημιουργήθηκε για να είναι απλώς καλύτερος από τον Παναθηναϊκό και αυτό δεν είναι καθόλου υποτιμητικό για την ελληνική ομάδα.

Αυτό το «τουρλουμπούκι» ακόμη και αν παίρνει νίκες, αποτελέσματα, πιθανόν και τίτλους, δεν είναι Άγιαξ. Δεν είναι θέμα ποιότητας των παικτών, ηλικίας, εμπειρίας, ενεργειών μέσα στον αγωνιστικό χώρο ή "ονομάτων". Είναι ότι ο Άγιαξ πλέον δεν «εξάγει» ποδόσφαιρο. Άρα, έχει χάσει την ταυτότητά του. Αγωνιστική σίγουρα, αφού στην ουσία ήταν φανερό πως δεν επρόκειτο για μια ομάδα που το έμαθε αυτό που έπαιξε από τη βάση της (το διώχνουμε όπου να 'ναι δεν διδάσκεται ούτε καν στο ελληνικό ποδόσφαιρο), αλλά έχει χάσει και συνολικά την ταυτότητά του ως σύλλογος.

Αυτό για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι τεράστιο πλήγμα. Πιθανότατα ένα από τα μεγαλύτερα που έχει βιώσει στη διαδρομή του. Και αν συνεχιστεί για κάποια χρόνια, θα είναι και μη αναστρέψιμο...